تبادل لینک هوشمند طرفداری- برای طیف عظیمی از هواداران رئال مادرید، انتخاب رافا بنیتز برانگیزنده دو حس متفاوت یا به عبارت بهتر متضاد بود. توجه به سابقه و کارنامه رافا بعد از لیورپول و نمایش های عمدتا ناموفق وی با اینتر و ناپولی و همچنین از دست دادن آورده های فنی و شخصیتی کارلتو برای تیم، دل ها را می لرزاند، اگرچه موفقیت بارسلونا با انریکه و شرایط خاص تیمی نظیر رئال با دو جین فوق ستاره این پرسش را در ذهن ها به وجود می آورد که اگر بارسلونا با انریکه موق شده، چرا رئال با رافا نتواند؟ دنباله این رویا را باورهایی نظیر رافا از خانواده رئال است، اتمسفر مادرید را می شناسد، خدای تاکتیک است و... پر می کرد. میان اشک ها و احساسات آغازین اما، دیدگاه خردمندانه رافا پیرامون ضرورت توجه به ساختار دفاعی در وهله نخست، نوید بخش حضور مردی روی نیمکت بود که در عین بی بهره بودن از کاریزمای ژوزه و آرامش کارلتو انگار مسئله را پیدا کرده است. آمار گل های خورده به علاوه نتایج نسبتا ایده آل آن هم در غیاب دار و دسته مصدوم تیم به نظر ادله مناسبی است در اثبات حقانیت رافا هر چند زیرِ نگاه های تیزبین از روز اول نکاتی گذر می کرد که هر چه به جلو می رویم با شدت بیشتری در حال خودنمایی است.
اگر معدود نمایش های دلچسب رئال با رافا دراین فصل را که عمدتا با حضور همه ستاره های این تیم همراه بوده است را کنار بگذاریم، مجموعه ای که تا به امروز از رئال رافا دیده ایم، صرف نظر از آن چیزی که در ذهن رافا می گذرد، مجموعه ای سردرگم و گنگ است. این که رافا هنوز نتوانسته یا اساسا نمی تواند مسئله ای است که برای فهم آن باید یک فصل صبر کرد، حرجی نیست بر رافا اگر مایل است مالکیت را بدهد و فضا را در اختیار بگیرد حتی با داشتن ایسکو، مودریچ و کروس، اینکه ضد حمله را به حمله ترجیح می دهد، گرایش شخصی اوست اما دادن این همه موقعیت به حریفان در هر بازی نمی تواند نشان خوبی برای ساختار دفاعی تیمی باشد که به گفته آمار در بهترین روزهای خودش به سر می برد. واقعیت تلخ این است که نتیجه بازی دیشب مقابل سویا می توانست هم در بازی پاری سن ژرمن و هم در بازی با سلتا در صورت غیبت کیلور ناواس رقم بخورد. درخشش خیره کننده کیلور همان قدر که حکایت از فرم ایده آلش دارد داستان از ضعف دفاع تیمی رئال نیز دارد. دفاعی که در برخی صحنه ها برای مهاجمین حریف نامرئی به نظر می رسد. همچنین مشخص نیست چه بر سر مودریچ، دنیلو، ایسکو و حتی رونالدو آمده که خلاقیت و فضا سازی در خط حمله تا این حد متوقف شده است. درخط میانی گویا وزنه به پای بازیکنان وصل است که شعاع حرکتی آنها این قدر محدود شده است. به بیان ساده تر تا اینجای فصل رئال نه خوب حمله کرده و نه خوب دفاع و این گره آنجایی کورتر می شود که می بینیم پس از یکی از ضعیف ترین نمایش های رئال در سال های اخیر مقابل پاری سن ژرمن، رافا از همه چیزراضی است!
با این همه، این کلیشه معروف که هنوز برای قضاوت زود است، می تواند افیونی برای فروکاستن موقتی دردهایی باشد که این روزها برجسم و جان رئال نشسته است. دردهایی که صد البته با اعمال تغییراتی فنی در تیم و اصلاح ضعف های تاکتیکی قابل التیام است. صرف نظراز آنچه دیشب رخ داد باید به رافا زمان داد تا اندیشه هایش را اجرا کند، رافا می تواند شبیه پیکر تراشان به ساخته خود بپردازد کاستی ها را پر کند و بیرون زدگی ها را صاف و این همان هنر مربی گری است، درست همان طور که انریکه درسال قبل توانست مشکلات میانه فصل را مرتفع کند و بارسلونا را به رفیع ترین قله ها برساند. همچنین نباید از یاد برد بخشی از مشکلات فعلی تیم نیز مستقیما متوجه تیم مدیریتی رئال مادرید است. تیمی که با تنها یک مهاجم مرکزی گام به سه رقابت پر هیجان نهاده و جانشینی برای مارسلو که بسیار مستعد مصدومیت است، در نظر نگرفته است. به نظر می رسد رویه همیشگی پرز در هدیه دادن بسته های ویژه خودش به مربیان بدون توجه به نیازهای واقعی تیم، دامان رافا را نیز لکه دار کرده است.
دیشب سه امتیاز از دست رئال پرید به مفتی همان شش امتیازی که پریده بود، یقینا نباید به خاطر شکست دیشب از رئال و رافا قطع امید کرد، به فرض ازدست رفتن همین حالای لالیگا، رئال در کوپا و چمپیونزلیگ همچنان زنده است، همان دو جامی که کارلتو در فصل نخست برای رئال به دست آورد، از یاد هم نبریم پیروزی در ال کلاسیکو می تواند خیز بلندی برای بازگشت رئال به صدر و امید به قلب هواداران باشد، اما بی تردید دل نگرانی اصلی هواداران رئال نه ازدست دادن سه امتیاز مقابل سویاست که در تورنمنتی 38 هفته از این بالا و پایین ها زیاد است، همین فصل پیش هفته سوم رئال شش امتیاز عقب بود و قبل از موعد معهود رئال از بارسا پیشی گرفت، بیست و دو بازی را برد و سرآخر بارسا سه گانه را، آنچه ته دل مادریدی ها را خالی می کند، خطر یک فرصت سوزی تاریخی است. ترکیب فعلی رئال مادرید نه تنها پتانسیل بسیار بالایی برای آقایی در اسپانیا دارد، می تواند امپراطوری چند ساله ای در اروپا به پا کند، په په، کارواخال، کواچیچ، ایسکو، خسه و...نیمکت نشینان این تیم هستند که هر کدام برای خود اسم و رسمی دارند. همچنین آن هایی که چشمشان ترسیده است دلهره تکرار تاریخ را دارند، معروف است او که از تاریخ درس نمی گیرد ناچار آن را تکرار می کند، سال 2003 دل بوسکه که رفت نیاز به خونی تازه بود، سال 2015 جواب اما کمی خنده دارتر: نمی دانم! 2003 به بعد را همه می دانند، باقی این راه را اما کسی نمی داند، فقط این را به خوبی می دانم که مادرید خسته است، خسته، خسته ازاشتباهات دوباره، خسته ازدست هایی که هیچ گاه سبز نمی شوند!
نظرات شما عزیزان: